Ομιλία στην εκδήλωση «Αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες» ΒΙΝΤΕΟ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΜΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΟΥΤΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ Η ΖΩΗ.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν κεντρική ομιλήτρια στην εκδήλωση-συζήτηση που διοργανώθηκε  από την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» με θέμα: «Αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες - Έξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο»

H ΟΜΙΛΙΑ ΖΩΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ 
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ 
ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ «ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ»

Να σας καλησπερίσω και να πω ότι είναι ιδιαίτερη χαρά που βρίσκομαι απόψε εδώ για πολλούς λόγους.
Ο πρώτος είναι γιατί βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν δώσει διαχρονικές μάχες σε πολύ δύσκολες στιγμές, περιόδους και περιστάσεις με αυταπάρνηση, με ανιδιοτέλεια και με αταλάντευτη προσήλωση στις αρχές και στα πιστεύω τους, στην προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, του ανθρωπισμού: τον Θανάση Κούρκουλα, που είναι «ψυχή» της κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών, τη Μάνια Μπαρζέφσκι που είναι «ψυχή» του αγώνα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι έχει βιώσει στο πετσί της την παραβίαση των δικαιωμάτων, τον Γιώργο Τσιάκαλο που είναι «ψυχή» και της ακαδημαϊκής και της διεθνούς μεταλαμπάδευσης του τι πραγματικά σημαίνει υπεράσπιση των ανθρώπινων αξιών του πολιτισμού μας σε περιόδους πολύ σκοτεινές.

Είμαι, επίσης, ιδιαιτέρως χαρούμενη που βρίσκομαι στην Καισαριανή και στο Δημαρχείο της Καισαριανής και για την ιστορικότητα των ανθρώπων και του τόπου αλλά και γιατί σε αυτό εδώ το δημαρχείο το 2009 με τον τότε Δήμαρχο τον Σπύρο Τζόκα είχαμε προβεί σε μία συμβολική πράξη, που ήταν η εγγραφή στο δημοτολόγιο ενός μωρού μιας οικογένειας μεταναστών που είχε γεννηθεί στην Ελλάδα, θέλοντας έτσι να καταδείξουμε ότι τα δικαιώματα δεν κτώνται μόνο με την διακήρυξη αλλά και με την πράξη. Και ότι εναπόκειται στους θεσμικούς εκπροσώπους και φορείς να τιμούν τις δεσμεύσεις της Πολιτείας για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την εξάλειψη των διακρίσεων και του ρατσισμού, για την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ιδίως από θέση ευθύνης. Αυτοί είναι οι λόγοι που μου δίνουν χαρά για την αποψινή συζήτηση, καθώς, επίσης, και η δική σας παρουσία που είναι τόσο ενεργή και καταδεικνύει ότι, σε πείσμα των στοχεύσεων και των μεθοδεύσεων, η αλληλεγγύη αλλά και η συναίσθηση της ιστορικής μας ευθύνης να δράσουμε υπερασπιζόμενοι τα πιο ιερά κεκτημένα του πολιτισμού μας είναι ζώσα και δεν έχει παραιτηθεί.

Αισθάνομαι ότι είμαστε απόψε εδώ για να πούμε τα αυτονόητα. Και, σε ό,τι με αφορά, θα πω τα αυτονόητα γιατί τα τελευταία χρόνια, επί Μνημονίων, τα αυτονόητα συχνά - και όχι τυχαία – παρασιωπώνται. Και αυτή η παρασιώπηση έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι να αισθάνονται το δικαίωμα και να τα ξεχνούν και να τα καταπατούν. Αυτή η παρασιώπηση οδηγεί σε ανοχή. Αυτή η παρασιώπηση οδηγεί και σε κυβερνητικές συμπεριφορές ανιστόρητες, προκλητικές και προσβλητικές, όπως αυτή του σημερινού Πρωθυπουργού, που μοιραίος και άβουλος εμφανίσθηκε  προ ολίγων μόνο ημερών ως «επίτιμος διδάκτωρ» να μοιράζει χαζοχαρούμενα κόκκινα τριαντάφυλλα σε γυναίκες δημοσιογράφους στην Τουρκία, αγκαζέ με τον κύριο Νταβούτογλου, προσβάλλοντας βάναυσα τους αγώνες για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τους αγώνες για την εξάλειψη των διακρίσεων, τους αγώνες για την εμπέδωση της ισότητας, τους αγώνες δηλαδή για όλα εκείνα που εξακολουθούν να παραβιάζονται στην Τουρκία από την σημερινή Κυβέρνηση, όπως και τα δικαιώματα των προσφύγων.
Θα πούμε, λοιπόν, τα αυτονόητα και θα πω τα αυτονόητα γιατί όταν τα αυτονόητα δεν λέγονται, οδηγούμαστε σε ανιστόρητες δηλώσεις, όπως αυτές με τις οποίες επιχειρείται η αντιστροφή της ιστορίας, και επικίνδυνη αναγραφή της ιστορίας, όπως αυτή που επιχειρήθηκε από τον υπουργό Παιδείας κ. Φίλη πρόσφατα, ο οποίος αμφισβήτησε κι αυτήν ακόμη τη γενοκτονία των Ποντίων, ως ιστορικό γεγονός.

Θα πω τα αυτονόητα, γιατί όταν τα αυτονόητα δεν λέγονται, οδηγούμαστε σε προκλητικές κυβερνητικές τοποθετήσεις όπως η σημερινή τοποθέτηση του κ. Μπαλτά ότι η εικόνα της Ειδομένης τιμά δήθεν τη χώρα μας. Ή όπως η δήλωση του καθ’ ύλην αρμοδίου Υπουργού, κ. Μουζάλα, ότι το χάος που επικρατεί στην Ειδομένη είναι αντίστοιχο με αυτό που επικρατεί σε περιπτώσεις σεισμού και ξαφνικά δια μαγείας το χάος τακτοποιείται. Ή όπως οι πρόσφατες τοποθετήσεις της πρώην αρμοδίας Υπουργού κυρίας Χριστοδουλοπούλου και του σημερινού Πρωθυπουργού, που αλληλοσυνεχάρησαν για την πολιτική της τελευταίας χωρίς να δοθεί οποιαδήποτε εξήγηση για την μετακίνησή της από το χαρτοφυλάκιο αυτό.


Αυτονόητα, λοιπόν, και ξεκινώ με το πρώτο:
Το αυτονόητο συμπέρασμα ότι ο ρατσισμός και οι κοινωνικοί αυτοματισμοί χρησιμοποιούνται κατά κόρον και κατ’ εξοχήν ως εργαλείο εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης εν καιρώ Μνημονίων, ως εργαλείο αποπροσανατολισμού και αντιπερισπασμού.
Και θέλω να σας παραπέμψω ή να ταξιδέψουμε μαζί τέσσερα χρόνια πίσω, για να συνειδητοποιήσουμε το βάθος της μεθόδευσης αλλά και τους λόγους της μεθόδευσης: γιατί ο ρατσισμός ενεργοποιείται και χρησιμοποιείται και από ποιους ενεργοποιείται και χρησιμοποιείται ο ρατσισμός. Και δεν θα είμαι τόσο γενναιόδωρη προς τον κ. Τσίπρα όσο ήταν ο εκλεκτός καθηγητής ο κ. Τσιάκαλος.

21 Μαρτίου 2012, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού, πριν από τέσσερα χρόνια. Στο ΦΕΚ δημοσιεύθηκε εκείνη την ημέρα η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Παπούλια, με εισήγηση της τότε Κυβέρνησης, της κυβέρνησης Παπαδήμου. Είμαστε ένα μήνα μετά το δεύτερο Μνημόνιο και το κατ’ εξοχήν εργαλείο προεκλογικού αντιπερισπασμού ενεργοποιείται: τα κέντρα κράτησης μεταναστών. Με ΠΝΠ, με παράκαμψη, δηλαδή, του Κοινοβουλίου, η σύλληψη του κ. Χρυσοχοΐδη, τον οποίο πρόσφατα πρότεινε ο σημερινός πρόεδρος του Ποταμιού για νέα υπουργική θέση, μιας και ήταν «τόσο αποτελεσματικός» σε όλα όσα ανέλαβε, δημοσιεύεται, λοιπόν, η ΠΝΠ η οποία ακούστε τί προβλέπει,  «ο Προέδρος της Δημοκρατίας, έχοντας υπόψιν την έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης για τη δημιουργία και άμεση λειτουργία εγκαταστάσεων κράτησης παρανόμως διαμενόντων στη χώρα μας αλλοδαπών, που έχουν κατακλύσει το κέντρο της πρωτεύουσας και άλλες μεγάλες πόλεις δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στην ασφάλεια, την κοινωνική συνοχή, τη δημόσια υγεία και την οικονομία της χώρας μας».

Η επιτομή του ρατσισμού, η επιτομή της κινδυνολογίας στην καρδιά της έξαρσης της μνημονιακής πολιτικής προκειμένου να εξευρεθεί και να στοχοποιηθεί ένας εύκολος, αδύναμος κρίκος, ένας εύκολος εχθρός, οι οικονομικοί μετανάστες. Και με αυτήν την επιλογή να αποπροσανατολιστεί ο δημόσιος διάλογος. Σας θυμίζω ότι βρισκόμασταν στην προεκλογική περίοδο του 2012 και όλη η προεκλογική περίοδος αυτή αναλώθηκε στο μεταναστευτικό. Αναλώθηκε όχι με έγνοια για το πώς θα υπάρξει μέριμνα της Πολιτείας και πραγματική μεταναστευτική πολιτική, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει, αλλά με τη διάθεση να δαιμονοποιηθούν εκείνοι που υπερασπίζονταν την προστασία των δικαιωμάτων στη χώρα, εκείνοι που αντιμάχονταν το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία και να συνεχίσουν ακάθεκτοι εκείνοι οι οποίοι κατέστρεφαν εν τω μεταξύ τη χώρα υπογράφοντας άκρως επιζήμιες συμφωνίες, άκυρα και αντισυνταγματικά Μνημόνια, που έχουν οδηγήσει στη σημερινή καταστροφή. Τότε κάποιοι επισημαίναμε, και όλοι στο τραπέζι νομίζω ανήκαμε σε αυτήν την ενοχλητική κατηγορία, επισημαίναμε μεταξύ άλλων την συμβολή των οικονομικών μεταναστών, των ανθρώπων που μετέβησαν στη χώρα για οικονομικούς λόγους, για να ζήσουν και να εργαστούν. Επισημαίναμε τη συμβολή τους μεταξύ άλλων, στη στήριξη των δημοσίων οικονομικών μέσω της φορολογίας αλλά και στη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων. Τότε άλλοι κάποιοι επιχειρηματολογούσαν λέγοντας ότι οι μετανάστες ευθύνονται για την απώλεια εργασίας στη χώρα μας, «ότι πήραν τις δουλειές», δηλαδή, οι μετανάστες από τους Έλληνες και ότι πρέπει να φύγουν. Σήμερα, αφού υποστήκαμε και την εξ αυτού του λόγου εκτίναξη του άκρως ρατσιστικού και ναζιστικής αναφοράς μορφώματος της Χρυσής Αυγής, που κατέληξε να είναι κοινοβουλευτικό κόμμα, βρισκόμαστε σε μια περίοδο κατά την οποία αφενός μεν η οικονομική μετανάστευση προς τη χώρα έχει φθίνει, τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν καταστραφεί με ευθύνη των κυβερνήσεων, που τα σύλησαν αφού πρώτα τζόγαραν με τα αποθεματικά τους, και οι ίδιοι οι Έλληνες, ο πληθυσμός της χώρας, εξαναγκάζεται σε μετανάστευση και βιώνει στο πετσί του, δυστυχώς, ρατσιστικές συμπεριφορές σε χώρες υποδοχής. Ρατσιστικές συμπεριφορές οι οποίες είναι ευθεία συνέπεια και του μιντιακού ονειδισμού του ελληνικού λαού ως «τεμπέλη και διεφθαρμένου» προκειμένου να δικαιολογηθεί μια παράνομη πολιτική, πολιτική επιβολής ενός εξίσου παράνομου χρέους, που ζητείται να το πληρώσουν πολίτες κι ένας ολόκληρος λαός, που δεν το δημιούργησε.

Σήμερα, λοιπόν, αυτό που το 2012 επιχειρήθηκε κατ’ εξοχήν με θύματα τους μετανάστες, επαναλαμβάνεται με τη χρήση των ίδιων αυτοματισμών και των ίδιων τεχνικών αντιπερισπασμού με θύματα τους πρόσφυγες. Και παρατηρείται, καταγράφεται μια εγκληματική δράση κυβερνήσεων οι οποίες υιοθετούν πρακτικές που παραπέμπουν ευθέως στις πιο σκοτεινές σελίδες της Ιστορίας, στις σελίδες του Γ’ Ράιχ και του Χίτλερ αναφέρθηκε προηγουμένως το παράδειγμα της κατάσχεσης των κοσμημάτων και των τιμαλφών από πρόσφυγες προκειμένου να υποστηριχθεί δήθεν η διαμονή τους στις χώρες υποδοχής.

Αυτονόητο δεύτερο. Ο πόλεμος, η γενικευμένη ανασφάλεια και η φτώχεια, τα απολυταρχικά και αυταρχικά καθεστώτα είναι στη ρίζα της προσφυγιάς. Διεθνείς οργανισμοί όπως το ΝΑΤΟ που συμμετέχουν ενεργά σε επιθετικούς πολέμους, κυβερνήσεις που συμμετέχουν ενεργά και ενορχηστρώνουν επιθετικούς πολέμους δεν μπορεί να προσκαλούνται ως εγγυητές της λύσης στο πρόβλημα της προσφυγιάς. Δεν μπορεί από κανέναν να υποστηρίζεται, πολύ λιγότερο από μια κυβέρνηση που παριστάνει την αριστερή ενώ δεν έχει πια καμία σχέση με οτιδήποτε έχει διαχρονικά υπερασπισθεί η Αριστερά, δεν μπορεί να υποστηρίζεται η στρατιωτικοποίηση ενός ανθρωπιστικού προβλήματος. Αυτή η επιλογή, η επιλογή της στρατιωτικοποίησης, αποτελεί επικίνδυνη επιλογή και για την ειρήνη και για την ανθρώπινη ζωή.

Στη λογική της στρατιωτικοποίησης κινούνται όσοι μιλούν για αποδεκτές «παράπλευρες απώλειες» και κηρύσσουν τον πόλεμο στους διακινητές ανθρώπων. Αποδέχονται, με λίγα λόγια, ότι η πάταξη ενός εγκλήματος που είναι η διακίνηση ανθρώπινων ζωών, ανθρώπινων όντων, η πάταξη του εγκλήματος αυτού, λένε, ότι μπορεί να έχει και δικαιολογημένη συνέπεια, ως αποδεκτή συνέπεια, την απώλεια ανθρώπινων ζωών και μάλιστα και αθώων ανθρώπινων ζωών. Όλα αυτά, βεβαίως, δεν είναι αθώα. Είναι εκ του πονηρού και υπηρετούν ένα συνολικό σχέδιο πλουτισμού συγκεκριμένων συμφερόντων, συνδεδεμένων και με κυβερνήσεις. Πλουτισμού άρρηκτα συνδεδεμένου με τις εξοπλιστικές δαπάνες, με τους εξοπλισμούς συνολικά.

Αυτονόητο τρίτο. Πραγματικό μέτρο εξάλειψης της προσφυγιάς είναι η εξάλειψη του πολέμου. Για την εξάλειψη του πολέμου απαιτείται συνολική δέσμευση των χωρών. Και η Ελλάδα, αντί να υπογράφει εξοπλισμούς επί εξοπλισμών και να συνυπογράφει εξοπλιστικά μέτρα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ή να συναινεί στην πρόσκληση και να ανέχεται την πρόσκληση του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει πρωταγωνιστήσει σε μια πανευρωπαϊκή καμπάνια συνολικού αφοπλισμού.
Γιατί;
Γιατί η Ελλάδα, η υπερχρεωμένη Ελλάδα του σήμερα, η Ελλάδα θύμα των μηχανισμών της υπερχρέωσης αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη ότι οι εξοπλισμοί δεν έχουν χρησιμεύσει για την άμυνα του πληθυσμού, οι εξοπλισμοί δεν έχουν χρησιμεύσει για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, αντίθετα οι εξοπλισμοί, και η Ελλάδα αποτελεί τρανό παράδειγμα έχοντας υπάρξει και παγκόσμιος πρωταθλητής σε επίπεδο εξοπλισμών, αποτελούν εργαλείο υπερχρέωσης κρατών και λαών, αποτελούν εργαλείο απομύζησης αμύθητων ποσών από πλευράς επίορκων αξιωματούχων, αποτελούν με λίγα λόγια το πρώτο πεδίο ευδοκίμησης της διαφθοράς. Και αυτό όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και πανευρωπαϊκά. Θα έπρεπε, λοιπόν, η Ελλάδα να έχει αξιοποιήσει και τα σχετικά πορίσματα στα οποία έχουν εξειδικευθεί αυτά τα συμπεράσματα. Και το πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, που καταδεικνύει αναλυτικά ότι οι εξοπλιστικές δαπάνες υπήρξαν το μοναδικό πεδίο στα 30 χρόνια, από το 1980 μέχρι το 2010, όπου καταγράφηκε υπέρβαση δημοσίων δαπανών και δαπάνες πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και το μοναδικό πεδίο όπου εξακολουθούν να γίνονται εντελώς αχρείαστες δαπάνες προκειμένου να πλουτίζουν εξοπλιστικές εταιρίες όπως οι εταιρίες της Γερμανίας που συνδέονται με σκάνδαλα και ανοικτές ποινικές υποθέσεις όπως η HDW, η Thyssen Krupp κ.ο.κ. όπως οι εταιρίες της Γαλλίας, όπως οι εταιρίες των ΗΠΑ.

Με πρόσχημα την ανασφάλεια, στην πραγματικότητα, εκείνο το οποίο προωθείται είναι αφενός η διαφθορά, αφετέρου και η υποχώρηση και υπαναχώρηση του κράτους δικαίου. Δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους το γεγονός ότι εκείνο το οποίο καταγράφεται στις μέρες μας είναι μια διολίσθηση ακόμη και στην επισημοποίηση μιας μόνιμης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης». Η περίπτωση της Γαλλίας, όπου η τρομοκρατία, τα δολοφονικά χτυπήματα χρησιμοποιήθηκαν ως αφορμή για μια άνευ όρων και χωρίς ορίζοντα περιστολή θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών, είναι ένα παράδειγμα που πρέπει να προκαλεί και επαγρύπνηση και ανησυχία. Και εξίσου πρέπει να προκαλεί ανησυχία η άνευ όρων προσχώρηση στην πολιτική του κυρίου Ολάντ από πλευράς του σημερινού Πρωθυπουργού. Αντίστοιχα, το παράδειγμα της Ελλάδας όπου λίγο-λίγο προετοιμάζεται το έδαφος για μια κατάσταση μονίμου εκτάκτου ανάγκης και σχεδόν ακούσαμε από τα επίσημα υπουργικά χείλη ότι αυτό δεν είναι και κάτι κακό. Όλα αυτά αποτελούν οιωνούς μιας πολύ ζοφερής εξέλιξης, απέναντι στην οποία οι δημοκρατικοί πολίτες πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση, πρέπει να είναι ανυποχώρητοι και ενσυνείδητα να υπερασπιστούν αυτό που αποτελεί τον πυρήνα της ταυτότητάς μας που είναι η ταυτότητα της Δημοκρατίας, του κοινωνικού κράτους δικαίου, της αδιαπραγμάτευτης προστασίας και υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτονόητο τέταρτο. Η λογική της Ευρώπης-φρουρίου εκτός από βλακώδης, όπως εύκολα μπορεί κανείς να πει αναλογιζόμενος ποια πραγματικά είναι τα σύνορα της Ευρώπης, είναι και ανιστόρητη, απάνθρωπη και αντιδημοκρατική. Είναι αυτονόητη η υποχρέωση του κράτους και της Ε.Ε. και κάθε κράτους-μέλους να υποδέχεται και να μεριμνά, να παρέχει άσυλο και να φροντίζει τους πρόσφυγες, εκείνους που αναζητούν καταφυγή στο έδαφος το δικό μας, εκείνους οι οποίοι πρέπει να αντιμετωπίζονται ως πρόσωπα ιερά όπως πάντοτε αντιμετωπίζονται τα θύματα διεθνών εγκλημάτων, τα θύματα πολέμου.
Το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο έχει τις ρίζες του στον προπερασμένο αιώνα. Το δίκαιο της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έναν ακόμη αιώνα νωρίτερα. Και είναι φρικτή αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ελληνικής Κυβέρνησης να μην μπορούν σήμερα να αρθρώσουν αυτόν τον αυτονόητο λόγο.

Είναι αυτονόητη η υποχρέωση της προστασίας και της εγγύησης των δικαιωμάτων των προσφύγων που βρίσκονται στη χώρα μας. Και είναι αυτονόητη, θα έλεγα, περαιτέρω και η υποχρέωση ουσιαστικής συνδρομής στη μετάβασή τους στη χώρα προορισμού. Αυτό το οποίο συμβαίνει στην Ειδομένη είναι ασύγγνωστη παραβίαση των πιο θεμελιωδών υποχρεώσεων της Ελληνικής Κυβέρνησης. Ουσιαστικά, αυτό το οποίο προσπαθεί η Ελληνική Κυβέρνηση να κάνει είναι δια της εξουθενώσεως των ανθρώπων αυτών να τους αποτρέψει από το να διεκδικήσουν τη μετάβασή τους στη χώρα προορισμού τους, ενώ όφειλε να τους συνδράμει με κάθε τρόπο και να αξιώσει την με κάθε τρόπο συνδρομή, και να συνάψει όλες τις απαραίτητες διμερείς συνθήκες και να τις υλοποιήσει προκειμένου να μεταβούν στις χώρες προορισμού τους. Είναι ανεπίτρεπτο αυτό το οποίο ειπώθηκε από υπουργικά χείλη κατ’ επανάληψη, ότι δηλαδή «δεν είμαστε παρόντες στον καταυλισμό της Ειδομένης ως επίσημη πολιτεία διότι αν είμαστε παρόντες θα μονιμοποιηθεί ο καταυλισμός», όπερ έδει δείξαι «αφήνουμε τους ανθρώπους ανυπεράσπιστους απέναντι στα καιρικά φαινόμενα, απέναντι στις ζωτικές τους ανάγκες οι οποίες δεν υπηρετούνται και θέλουμε με αυτόν τον τρόπο» να πεισθούν, όπως είπε ο κ. Κυρίτσης, που έχει αναλάβει την επικοινωνιακή εκπροσώπηση, να πεισθούν, να καταλάβουν ότι δεν χωράει άλλους η Ειδομένη. Να πεισθούν δηλαδή δια της προσβολής στην αξιοπρέπειά τους και στην ίδια τους την ύπαρξη.

Αυτονόητο πέμπτο. Κι εδώ πρέπει να είμαστε πάρα πολύ αυστηροί. Υπάρχει και σημειώνεται μια οικτρή αποτυχία εκείνων που παριστάνουν τους ειδήμονες, και αναφέρομαι στους γραφειοκρατικούς εκπροσώπους, τους δήθεν τεχνοκράτες που ασκούν στην ουσία εκτελεστική εξουσία στο πλαίσιο της ΕΕ. Θα σας διαβάσω τι λέει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, για να καταλάβετε όλες αυτές οι συναντήσεις σε επίπεδο κορυφής, σε επίπεδο κυβερνήσεων, σε επίπεδο αρχηγών κρατών αλλά και καθ’ ύλην αρμοδίων υπουργών σε τι μεταφράζονται:
«Η Ελλάδα δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση μόνη της», λέει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ. «Ως εκ τούτου εξακολουθεί να είναι απολύτως ζωτικής σημασίας να τεθεί σε προτεραιότητα και να υλοποιηθεί το πρόγραμμα μετεγκατάστασης που έχει ήδη συμφωνήσει η Ευρώπη από το 2015». Θα πρέπει να είναι ένα ζήτημα που μας αφορά όλους ότι παρά τις δεσμεύσεις για μετεγκατάσταση 66.400 προσφύγων από την Ελλάδα, τα κράτη μέλη έχουν μέχρι στιγμής υποσχεθεί μόνο 1539 θέσεις και έχουν στην πράξη μετεγκατασταθεί μόνο 325 άνθρωποι». Με χρήση των μηχανισμών, δηλαδή, που δημιούργησε αυτό το καταπληκτικό σύστημα της ΕΕ, των μηχανισμών με βάση τους οποίους μας είπε προηγουμένως ο κ. Τσιάκαλος ότι απασχολούνται 670 κρατικοί υπάλληλοι μιας μόνο κατηγορίας, έχουν μετεγκατασταθεί 325 άνθρωποι, 325 άνθρωποι από το περίπου ένα εκατομμύριο που έχει περάσει τα σύνορα το 2015 και το 2016, περίπου 850.000 το 2015 και περίπου 153.000 το 2016. Και αυτοί οι καταπληκτικοί μηχανισμοί, που κουνούν το δάχτυλο στους πολίτες και στους λαούς, κατάφεραν με τόση φασαρία να μετεγκαταστήσουν 325 ανθρώπους. Αυτό νομίζω ότι τεκμηριώνει μία ονειδιστική εικόνα της ΕΕ. Είναι συνένοχη η Ελληνική Κυβέρνηση σε αυτό το αποτέλεσμα, διότι όλον αυτόν τον καιρό κάποιοι παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται, κάποιοι παριστάνουν ότι προετοιμάζουν, κάποιοι παριστάνουν ότι μεριμνούν, ενώ στην πραγματικότητα παζαρεύουν κυνικά ανθρώπινες ζωές. Και, μάλιστα, αυτό που η Ελληνική Κυβέρνηση κάνει είναι να χρησιμοποιεί το δράμα των προσφύγων, το οποίο ενσυνειδήτως επιδεινώνει, ως μέσο πίεσης για πράγματα τα οποία η ίδια ποτέ δεν διεκδίκησε. Για εκείνα που δεν διαπραγματεύθηκε θυμάται τώρα να χρησιμοποιεί ανθρώπους και μωρά παιδιά, των οποίων η ζωή κινδυνεύει, ως μέσο πίεσης σε ένα πλαίσιο, το οποίο έχει πλήρως αποτύχει.

Η άποψή μου είναι ότι για άλλη μια φορά επιλέγεται λάθος πεδίο ενεργοποίησης, επιλέγεται λάθος πεδίο διεκδίκησης. Θα έπρεπε η Ελληνική Κυβέρνηση να έχει ενεργοποιηθεί στο πλαίσιο του ΟΗΕ, σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία και στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, απέναντι στο οποίο όλες οι χώρες-μέλη της ΕΕ είναι υπόλογες για κατάφωρες παραβιάσεις και του δικαίου του ασύλου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ανθρώπων αυτών, των προσώπων αυτών που δικαιούνται να απολαμβάνουν, όταν βρίσκονται σε ευρωπαϊκό έδαφος και σε έδαφος κρατών μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης, της ίδιας προστασίας όπως αυτή που είναι θεσμοθετημένη και κεκτημένη για τους πολίτες των κρατών και των χωρών αυτών.

Κλείνω με το τελευταίο αυτονόητο, που είναι η αυτονόητη αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη, που είναι στάση ζωής και όχι μόδα. Kαι το λέω αυτό γιατί προκαλεί πολλές φορές από συναισθήματα οργής μέχρι συναισθήματα θλίψης η μετάλλαξη συγκεκριμένων φορέων και μέσων ενημέρωσης που, αφού προπαγάνδισαν όσο μπορούσαν κι όπως μπορούσαν το ρατσισμό, εν συνεχεία υποστηρίζουν την πρόταση αναγνώρισης της συνεισφοράς των απλών ανθρώπων που από το έλλειμα και όχι από το περίσσευμα των αγαθών τους, από το περίσσευμα, όμως, ψυχής, συναισθημάτων και ανθρωπισμού τους ενεργοποιούνται και κάνουν αυτά που δεν κάνει η Πολιτεία. Βρίσκω και συγκινητικό αλλά και διδακτικό, παιδαγωγικό, το παράδειγμα των ανθρώπων που προστρέχουν να υποδεχθούν εκείνους που έρχονται θαλασσοδαρμένοι μέσα από τη θάλασσα στα νησιά μας. Βρίσκω συγκινητικό αλλά και παιδαγωγικό το παράδειγμα-υπόδειγμα των ανθρώπων που άνοιξαν τα σπίτια τους στους πρόσφυγες στην Ειδομένη και τους φιλοξένησαν κι έτσι έβγαλαν τη γλώσσα στην πραγματικότητα σε εκείνους που αρκετά χρόνια τώρα απαντούσαν, ακόμη και μέσα στη Βουλή, λέγοντας «να τους πάρετε στο σπίτι σας». Αυτή η αλληλεγγύη, όμως, αποκαλύπτει και απογυμνώνει την κυβερνητική ένδεια. Αποκαλύπτει και απογυμνώνει τη θεσμική ανεπάρκεια. Για όσο χρειαστεί, εμείς οι άνθρωποι, τα κινήματα, οι πολίτες πρέπει αυτή την ένδεια να την αναπληρώνουμε γιατί θύματα της ένδειας αυτής θα είναι άνθρωποι. Και ως άνθρωποι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε οι άνθρωποι να συνθλίβονται από τις συμπληγάδες απάνθρωπων πολιτικών. Νομίζω ότι η πρωτοβουλία φέτος, οι κινήσεις κατά του ρατσισμού, κατά του φασισμού να είναι ταυτόχρονα κινήσεις υποστήριξης των προσφύγων και στήριξης και εμψύχωσης των κινημάτων αλληλεγγύης είναι μια πρωτοβουλία βαθύτατα πολιτική, βαθύτατα ανθρωπιστική και ιστορικά αναγκαία. Και επιθυμώ απλώς να ενώσω και τη φωνή μου και την πράξη μου, γιατί σημασία δεν έχουν μόνο αυτά που λέμε αλλά και αυτά που κάνουμε, με όλες εκείνες και όλους εκείνους που δίνουν μια μάχη. Μια μάχη προστασίας του συνανθρώπου, μια μάχη για τα αυτονόητα.
Σας ευχαριστώ.

Επισημάνσεις της κας Κωνσταντοπούλου μετά από τις ερωτήσεις και τις παρεμβάσεις του κοινού

Νομίζω ότι είχε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το κυρίως, από το εισαγωγικό κομμάτι της εκδήλωσης, το δεύτερο τμήμα με τις δικές σας παρεμβάσεις, γιατί ειπώθηκαν πράγματα που μπορεί να είναι αυτονόητα, αλλά πρέπει να επαναλαμβάνονται και αισθάνομαι την ανάγκη να αντιδράσω σε ορισμένα από αυτά ή να τα υπογραμμίσω. Η πρώτη επισήμανση που θεωρώ πάρα πολύ σημαντική και που θέλω να τονίσω ήταν η επισήμανση που έκανε ο Αντώνης Σιγάλας σε σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου ως λόγο αίτησης ασύλου. Κι αυτό πρέπει να μας υπενθυμίζει ότι ανεξαρτήτως του πολέμου, υπάρχουν διαχρονικοί λόγοι αίτησης ασύλου που δεν γίνονται σεβαστοί και για τους οποίους χρειάζονται πάρα πολλές φορές κοινωνικοί αγώνες και συμπαράσταση κι αλληλεγγύη ακριβώς για την εγγύηση του αυτονόητου. Το παράδειγμα του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου είναι ένα σημαντικό παράδειγμα και έχει σημασία να ξέρουμε τις περιπτώσεις των ανθρώπων που χρειάστηκε να τους περιβάλουν οι συνάνθρωποί μας, οι συνάνθρωποί τους με αλληλεγγύη και να αναπτυχθεί ένα κύμα αιτήματος εγγύησης του δικαιώματος στο άσυλο. Ένα άλλο παράδειγμα, επίσης διαχρονικό, είναι το παράδειγμα των ανθρώπων που διώκονται για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, που υφίστανται πολιτικές διώξεις και των πάρα πολλών ανθρώπων του πνεύματος και δημοσιογράφων που, επίσης, διώκονται για την αρθρογραφία τους, για τις δημόσιες παρεμβάσεις τους. Κι αυτός ήταν και ο λόγος που έκανα την πολύ συγκεκριμένη αναφορά στο δικαίωμα, στην ελευθερία της έκφρασης και στην περιστολή του δικαιώματος αυτού και στα δικαιώματα του Τύπου στην Τουρκία.
Το δεύτερο, το οποίο θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι η συνενοχή και η συνευθύνη της ελληνικής Κυβέρνησης είναι αυτονοήτως τεράστια με δεδομένα αυτά τα οποία αποδέχθηκε ήδη από το καλοκαίρι. Και πολύ σωστά επισημάνθηκε. Είναι αυτονοήτως τεράστια και για τον λόγο ότι ήδη από το καλοκαίρι μεθοδεύθηκε αφενός μεν μια τεχνητή, υποκριτική αναπαράσταση του ελληνικού ζητήματος ως τετελεσμένου και κλεισμένου («τελειώσαμε με την Ελλάδα – τώρα το θέμα είναι το προσφυγικό») από την άλλη πλευρά αποσιωπήθηκαν και παρασιωπήθηκαν οι πραγματικές διαστάσεις των προσφυγικών μετακινήσεων, των προσφυγικών κυμάτων και την ίδια ώρα, ενώ είχαν συμφωνηθεί παράμετροι και συνθήκες, τις οποίες η ελληνική Κυβέρνηση προδήλως δεν μπορεί να εγγυηθεί, προσποιούνταν όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι ηγέτες και επιτετραμμένοι ότι δήθεν γίνεται κάποια διαχείριση και εν συνεχεία έκλαιγαν υποκριτικά στη θέα των πτωμάτων των μικρών παιδιών που τα ξεβράζει η θάλασσα. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι και σήμερα, την ώρα που κλείνουν τα σύνορά τους και δεν δικαιολογώ καμμία τέτοια ενέργεια από τη μεριά κανενός κράτους, την ίδια ώρα στα νεκροταφεία προσφύγων, όπως στη Μυτιλήνη, θάβονται αγνώστων στοιχείων μωρά και είναι συγκλονιστική η φωτογραφία που απεικονίζει τις πλάκες μέσα σ’ ένα χωράφι στην πραγματικότητα και αναγράφει «άγνωστο βρέφος, κορίτσι 3μηνών, νούμερο 31, αριθμός πρωτοκόλλου 193/ 22-11-15 από 31-10-15. Άγνωστο βρέφος, κορίτσι 3μηνών, νούμερο 36, αριθμός πρωτοκόλλου 219/22-11-15 από 31-10-15».

Δηλαδή θάβονται μωρά παιδιά χωρίς να έχουν καν ταυτοποιηθεί, γίνονται άγνωστα παιδιά με νούμερα και αριθμούς πρωτοκόλλου και η ΕΕ προσποιείται ότι δήθεν κάτι συζητά, ο δε Έλληνας Πρωθυπουργός προσποιείται ότι δεν ξέρει τι συμβαίνει και πώς πνίγονται αυτοί οι άνθρωποι. Στη συνέντευξη που έδωσε στον κ. Χαρίτο στην ΕΡΤ πριν από περίπου δυο μήνες, σε μια αποστροφή του λόγου του, είπε ο κ.Τσίπρας και το αμίμητο «Δεν ξέρω τι συνέβη στο Φαρμακονήσι». Λοιπόν, κάποιος πρέπει να πει στον Πρωθυπουργό ότι όλοι οι υπόλοιποι ξέρουμε τι συμβαίνει και πώς πνίγονται οι άνθρωποι αυτοί, τί θα πει επαναπροώθηση, τι θα πει παράνομη αποτροπή της προσέλευσης και της καταφυγής. Και κάποιος, επίσης, πρέπει να πει ότι έγκλημα δεν είναι μόνο το να παραπλανάς και να παρασύρεις αθώους ανθρώπους ερειδόμενος στην ελπίδα τους, αλλά έγκλημα είναι, επίσης, να τους εγκαταλείπεις στη μοίρα τους και να μην μεριμνάς, έγκλημα είναι, επίσης, και να προκαλείς με τις πράξεις ή τις παραλείψεις σου ως επίσημης, μάλιστα, Πολιτείας τον θάνατό τους.

Δεν είναι ασύνδετη, λοιπόν, η πολιτική που ακολουθείται από την Κυβέρνηση αυτή με αυτούς τους θανάτους και, αγαπημένε μου Αντώνη, θα μου επιτρέψεις να πω ότι είναι κροκοδείλια τα δάκρυα εκείνων, που προσποιούνται ότι δήθεν υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στο πλαίσιο του κεντρικού κυβερνητικού κόμματος σήμερα, που εγώ προσωπικά έχω πάψει από πολλού χρόνου να το αποκαλώ ΣΥΡΙΖΑ και θα συνεχίσω να μην το αποκαλώ «ΣΥΡΙΖΑ» διότι δεν έχει καμία σχέση με ό,τι υπήρξε και πρέσβευσε κάποτε ο «ΣΥΡΙΖΑ». Το δεύτερο που θέλω να τονίσω είναι ότι παρατηρείται, όπως πάντοτε συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, σε περιπτώσεις δηλαδή δοκιμασίας για την ανθρώπινη ύπαρξη και τα ανθρώπινα δικαιώματα, παρατηρείται κι έχει καταγραφεί και στοιχειοθετηθεί και η ανάπτυξη κυκλωμάτων απομύζησης των προσφύγων αλλά και η ανάπτυξη μιας λάθρας επιχειρηματικότητας και διαφθοράς σε βάρος των προσφύγων. Δεν είναι απόν ούτε από εκεί το κράτος, γιατί και σε επίπεδο ακόμη και κεντρικών πολιτικών αποφάσεων,  παρατηρούνται αποφάσεις εντελώς αδικαιολόγητες, για την έγκριση αμύθητων ποσών για άγνωστους λόγους και με το πρόσχημα δήθεν της προετοιμασίας καταλύματος σε χώρους για την ύπαρξη των οποίων εν συνεχεία οι αρμόδιοι κυβερνητικοί λειτουργοί δηλώνουν άγνοια. Πολύ χαρακτηριστικά και μέσα στην Αττική έχει παρατηρηθεί αυτό. Είναι, λοιπόν, επιβεβλημένο να ενεργοποιηθούν μηχανισμοί διαφάνειας για τη διαχείριση των κονδυλίων που διατίθενται για τη μέριμνα στους πρόσφυγες. Ξέρουμε ότι στο παρελθόν ανυπολόγιστα ποσά διασπαθίσθηκαν και ενώ προορίζονταν, ας πούμε, για τη νομιμοποίηση μεταναστών, τελικώς διατέθηκαν σε άλλους σκοπούς. Είναι πολύ σημαντικό σήμερα τα κινήματα που ενεργοποιούνται να ενεργοποιηθούν και με το αίτημα της διαφανούς διαχείρισης των κονδυλίων τα οποία είναι διαθέσιμα για το σκοπό της μέριμνας για τους πρόσφυγες. Τέλος, θέλω να επισημάνω αυτό στο οποίο αναφέρθηκε ο Θανάσης Κούρκουλας εισηγητικά και είναι μια πολιτική επιδοτήσεως ενοικίου και επιδοτήσεως κλινών. Νομίζω ότι η αντίφαση, την οποία ανέδειξε, ότι δηλαδή υπάρχουν πάρα πολλές κλίνες αδιάθετες, πάρα πολλά ξενοδοχεία που είναι κλειστά, πάρα πολλά καταλύματα αναξιοποίητα, τα οποία θα μπορούσαν και να ενισχυθούν από τον προϋπολογισμό και να είναι χρήσιμα, ακριβώς, για την παροχή στέγης και καταλύματος στους πρόσφυγες, πρέπει να αποτελέσει έναν επίσης στόχο κι ένα ακόμη επίκεντρο των στοχεύσεων του κινήματος προστασίας, συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Τελευταία παρατήρηση: Νομίζω ότι είναι αυτονόητο ότι πρέπει να διατυπώνεται σε κάθε ευκαιρία, ότι αυτονοήτως πρέπει οι άνθρωποι που παραμένουν εδώ να είναι και καλοδεχούμενοι και να τυγχάνουν της δέουσας πρόνοιας και φροντίδας. Αυτονοήτως πρέπει να ζητηθούν και εξηγήσεις από τα κράτη-μέλη της ΕΕ, τα οποία κινητοποιούν τις αστυνομικές τους δυνάμεις, προκειμένου να αποτρέψουν τη δίοδο από τα ευρωπαϊκά σύνορα και αναφέρομαι στην Ιταλία που δεν έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις για τη στάση της αυτή, ούτε έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις. Περιοριζόμαστε στο να βλέπουμε τις φωτογραφίες του κυρίου Τσίπρα και του κυρίου Ρέντζι να συζητούν αλλά δεν φαίνεται να συζητούν γι’ αυτό το θέμα.

Νομίζω ότι οι μέρες που έρχονται είναι κρίσιμες και οι κινητοποιήσεις που θα γίνουν μπορούν να αποδειχθούν όχι απλώς χρήσιμες αλλά ζωτικές.
Σας ευχαριστώ.